Meer dan 70 jaar streeknieuws

Een wekelijks mirakeltje

Het magisch moment, elke week, in de Koldamstraat, is zonder twijfel de woensdag om 13 uur: het opstarten van de rotatiepers, de druk van alweer een editie van De Serrist. Tot het laatste ogenblik werken de grafici aan de opmaak van de bladzijden want, in tegenstelling tot de elektronische media die je eeuwig kan blijven corrigeren en aanvullen, is er bij een krant het moment van afsluiten. Vanaf dan kan er geen letter meer veranderen. Een echte krant is iets definitiefs, gedrukt is gedrukt.

De grote hal waar de rotatiepers staat overdondert je bij een eerste aanblik. Klein kan je de machine moeilijk noemen, het is een flink uit de kluiten gewassen drukpers, tientallen meters lang. De geur van drukinkten en papier bedwelmt je een beetje en voert je binnen in een wereld waarin dingen gemaakt worden, vakkundig en met een hart.

Het wachten is tot de laatste drukplaat belicht is en de rotatiepers klaargemaakt wordt voor de druk. Nog een paar minuten en het geweld barst los. Eens de machine op volle toeren draait, werpt ze de duizenden exemplaren van de band, netjes geplooid en gesneden om dan klaargemaakt te worden voor verzending. Een proces dat in al die jaren wel gemoderniseerd is maar in essentie toch steeds weer op hetzelfde neerkomt: letters en beelden op papier zetten voor de eeuwigheid.

Pas dan begin je te beseffen dat die wekelijkse deadline geen evidentie is. Om telkens opnieuw een editie tijdig klaar te hebben, moet je kunnen rekenen op een gesmeerde ploeg medewerkers met een grote inzet, vakmanschap en een ziel voor een ‘levend product’ dat moet gekoesterd worden. De wekelijkse geboorte blijft een klein mirakel, een magisch moment.